ایران با آمریکا گفتگو کند

به گزارش گروه سیاسی رسانه خبری اصفهان سبز ،  حمید ابوطالبی دیپلمات و سیاستمدار ایرانی با انتشار یادداشتی به شرح آورده است: دو دور حمله‌ی متقابلِ ایران و اسرائیل نشان داد که توانایی‌های هر دو طرف، البته با اندکی کم و یا زیاد، چیزی بیش از این نیست؛ یک طرف با چند صد موشک و پهپاد، و طرف دیگر با چند ده هواپیما و پهپاد. هدف‌ها هم تا کنون اغلب نظامی بوده؛ و با «میانجی‌گری آمریکا»، هر دو طرف از وارد کردن خسارات مستقیم به زیرساخت‌ها و اهداف مردمی یک‌دیگر خویشتن‌داری و خسارات خود را هم کوچک‌نمایی کرده‌اند.
فضای عراق و سوریه، تا کنون مورد استفاده هر دو کشور بوده، و از این به بعد هم خواهد بود. برخی کشورها ایران، و برخی دیگر اسرائیل را شدیدا محکوم کرده‌اند؛ دیگر کشورها هم بی‌طرف بوده و این تخریب‌ها را فقط نظاره می‌کنند.
تندروهای هر دو طرف هم به شدت ناراضی‌اند؛ و خواستار گسترش خسارات به زیرساخت‌ها و اهداف مستقیم مردمی چون انرژی و نفت و... می‌باشند. این وضعیت، «جنگ» نیست؛ هیچ ارزش نظامی نیز ندارد؛ و فقط بالا بردن میزان خسارت‌های طرفین است، بدون هیچ تاثیر مهم استراتژیک.
وضعیتی است لحظه‌ای؛ که تداوم آن حتی دیگر ارزش شعاری هم برای هیچ طرفی نخواهد داشت. مردمِ هر دو سو هم نظاره‌گر شده‌اند. لذا این دور باطل نباید ادامه یابد؛ تندروی‌ها به تخریب زیرساخت‌ها بیانجامد؛ تاسیسات هسته‌ای و انرژی و نفت و پایانه‌ها و… از میان برود؛ و اقتصاد کشور را بیش از این بحرانی‌تر نماید.
نباید اجازه داد اهداف اسرائیل، زمینه را برای تخریب کشور فراهم کند. پیش از این نوشته بودم که مهمترین دلیل مردم برای برگزیدن جناب پزشکیان در انتخابات ۱۵ تیرماه، نگرانی‌شان از ورود کشور‌ به منازعات و درگیری‌های بیشتر منطقه‌ای و فراتر از آن بوده است؛ آنچه که اکنون پس از دو بار درگیری‌ متقابل میان ایران و اسرائیل، در حال رخ دادن است.
این واقعیت که مردم، اجتناب از درگیری را انتخاب کرده‌اند. واضح است که در جهان سیاست، لحظه‌ی برخی تصمیمات و چگونگی آن‌ها، حساس‌ترینِ لحظات در اداره‌ی هر کشوری است؛ و ایران اکنون در این لحظه‌ی حساس و دو راهی‌ِ تعیین کننده قرار دارد.
دور راهیِ ادامه‌ی همین روند زد و خورد متقابل و البته تخریب زیرساخت‌ها؛ و یا تبدیل این وضعیت از درگیریِ مستقیم به کاهش تنش و تنش‌زدایی، از طریق دیپلماسی. مسیری که در آن، دیپلماسی باید خود را از میدان خارج کند؛ و میدان هم دوباره دیپلماسی را به رسمیت بشناسد. پرسش این است که چرا نباید از این وضعیت استفاده‌ی دیپلماتیک کرد؟
و به جای آغاز دور سوم خطرناک‌تر درگیری، از طریق مذاکره با آمریکا: تنش‌ها میان ایران و آمریکا را کاهش داد؛ رفع تحریم‌ها را شرط تنش منطقه‌ای کرد؛ روابط با غرب و بویژه اروپا را بازسازی نمود؛ اسرائیل را در عرصه‌ی بین‌الملل در تنگنا قرار داد؛ شرایط متعادل‌تری را برای منطقه و به ویژه مردم بی‌پناه غزه و لبنان رقم زد؛ هم تمایلات جنگ‌طالبانه را ناامید ساخت، و هم اسرائیل را ناکام.
چراکه دیپلماسی، اوج عقلانیت و درایت انسان است؛ هیچ‌گاه برای دیپلماسی دیر نیست؛ و حتی جنگ‌ها هم با دیپلماسی خاتمه می‌یابند.