شاهین‌شهر اصفهان؛ بیش از ۳۸ هزار نفر نیروهای قرارداد مدت موقت وزارت نفت طی نامه‌ای به نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی خواستار رسیدگی و توجه به آن‌ها شدند.
به گزارش پایگاه خبری
جویاآنلاین از اصفهان بیش از ۳۸ هزار نفر نیروهای قرارداد مدت موقت وزارت نفت طی نامه‌ای به نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه وضعیت ما با کارکنان قراردادی شرکت‌ها و ادارات و دستگاه‌های دیگر در کشور فرق دارد، اظهار کرده‌اند: ما در بیابان‌ها و سکوهای دریایی در شرایط کاری آلوده به مواد شیمیایی به‌صورت اقماری کار می‌کنیم.
آن‌ها در متن خود که همان ۳۸ هزار نفر نیروی قراردادی پای آن را امضاء کرده‌اند، ادامه می‌دهند: اقماری یعنی پانزده روز از ماه از خانواده و شهر دور هستیم. همه مشکل خانوادگی پیداکرده‌ایم. حداقل حقوق اداره کار رو می‌گیریم و بعد کارکنان رسمی ۶ برابر ما حقوق می‌گیرند به نظر شما مسئولان چاره چیست؟ سکوت! تأمل! یا چیز دیگری!
همچنین خبرگزاری ایلنا با تائید این اتفاق طی گزارشی آورده است؛ که در ماه‌های گذشته بارها وعده تبدیل وضعیتِ کارگران قرارداد موقت در صنعت نفت مطرح شد اما تاکنون هیچ اقدام عملی در این خصوص صورت نگرفته است.
دی‌ماه سال گذشته، وزیر نفت از ساماندهی قرارداد موقتی‌ها در آینده‌ای نزدیک خبر داد؛ این خبر موجی از امیدواری میان کارگران پیمانکاری و قرارداد موقت در صنعت نفت ایجاد کرد؛ اما تا حالا که شش ماه از این وعده گذشته، چشم‌انداز روشنی از تلاش برای ساماندهی به چشم نمی‌خورد.
یکی از مشکلات اصلی شاغلین در صنعت نفت، تنوع قراردادهای شغلی است. کارکنان قرارداد موقت که از امنیت شغلی نیز بی‌بهره‌اند، در مقایسه با رسمی‌ها دستمزد پایین‌تری دارند؛ علاوه بر آن کارگران پیمانکاری که طرف قرارداد با شرکت‌های دست چندم هست، نسبت به قرارداد مستقیم‌ها از مزایای شغلی کمتری بهره‌مندند و علاوه بر بیکار شدن‌های گاه‌وبیگاه، دستمزد خود را هم اغلب مرتب دریافت نمی‌کنند.
خواسته اصلی کارگران قرارداد موقت در صنعت نفت، تبدیل وضعیت و رفع تبعیض در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی کشور است.
حال بعد از بیان این‌همه اتفاقات و داستان‌های غم‌انگیز برای کارگران قرارداد موقت در صنعت نفت متن نامه‌ای که ۳۸ هزار نفر از این کارگران به نمایندگان محترم مجلس نوشته‌اند و به دست این پایگاه خبری رسیده و تاکنون اتفاق خاصی نه شده که موجبات امیدواری آن‌ها را فراهم کند به شرح ذیل است:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم
نمایندگان محترم دهمین دوره مجلس شورای اسلامی
سلام‌علیکم
با احترام به استحضار می‌رساند نیروهای قرارداد موقت وزارت نفت که نزدیک به چهل هزار نفر هستیم گزارشی از وضعیت نابسامان و ظلم ناروایی که در حق ما اعمال می‌شود را به عرض می‌رسانیم.
چهل هزار نفر از جوانان ِ متخصص کشور از سراسر ایران از شمال خزر تا سواحل جنوبی ایران و حتی اعماق خلیج‌فارس، از کوههای سر به فلک کشیده غرب تا دورافتاده‌ترین مرزهای شرقی کشور در حال حفاری، بهره‌برداری، پالایش، انتقال، پخش و صادرات نفت و گاز در تمام طول سال با بدترین شرایط آب و هوایی و در صعب‌العبور‌ترین مناطق جغرافیایی که حتی بعضاً بین دو تا سه هفته در ماه به دور از خانواده با تلاشی ستودنی در حال خدمت به‌نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و تمام ایرانیان هستیم.
اما شاید باورش سخت باشد که این جوانان قراردادی که سابقه‌ای بین هفت تا بیست سال دارند، شش سال است که هرسال با وزرات نفت قرارداد یک‌ساله منعقد می‌کنند و تحت همین قراردادهای یک‌ساله چقدر اجحاف و تبعیض و بی‌عدالتی در حقمان روا می‌گردد.
نیروهایی که قطعاً در کار خود یک متخصص شده‌اند و به جرات می‌توان گفت که بزرگ‌ترین سرمایه وزارت نفت می‌باشند.
اما متأسفانه ما با مشکلات عدیده‌ای روبرو هستیم که به خلاصه ارائه می‌گردد:
١- عدم امنیت شغلی، که مهم‌ترین دغدغه این نیروهای جوان و فداکار می‌باشد که با وجود ماهیت کار ایشان که عملاً دائمی و تخصصی هست اما قراردادها هر ساله منعقد می‌گردد.
٢- تبعیض با فاصله زیاد بین نیروهای رسمی و قراردادی در حقوق و مزایا، باوجودی که در بقیه وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های دیگر حداکثر اختلاف حقوق بیست درصد هست این اختلاف در وزارت نفت تا چهارصد درصد و حتی بیشتر هم هستند.
٣- عدم استفاده از هرگونه خدمات بهداشتی، درمانی و رفاهی وزارت نفت، نیروهای وزارت نفت درحالی‌که در خطرناک‌ترین و آسیب‌پذیرترین محیط‌های کاری و عملیاتی مشغول فعالیت شبانه‌روزی و جانبازانه هست اما متأسفانه حق استفاده از هیچ‌گونه خدمات بهداشتی و درمانی نفت را ندارند و خودشان و خانواده‌شان هم محروم از تمام امکانات رفاهی و خدماتی وزارت نفت می‌باشند
۴- شاید باورش سخت باشد اما عملاً ما نیروهای قراردادی در وزارت نفت نه تحت قانون وزارت کار و تابع قانون کار هستیم و نه تحت قانون خدمات کشوری و نه حتی تحت قانون‌های داخلی وزارت نفت، بلکه آشفته‌بازاری و آمیخته‌ای از هر آنچه به بدترین شکل ممکن به ضرر ما می‌باشد. بی‌عدالتی تا آنجا که هیچ قائده و قانونی در رابطه با حقوق و مزایا و پاداش و عیدی و غیره در رابطه با ما وجود ندارد و وزارت خانه ظاهراً در کمال شگفتی و نهایت خساست هر آنچه را که بیشترین اجحاف در حق ما باشد اعمال می‌کند که خود قصه‌ی پر غصه‌ی طولانی هست.
برآیند تمام این مشکلات تبعات بسیار روحی، روانی و نابسامانی در روابط خانوادگی و مشکلات اجتماعی زیاد داشته که قطعاً بازتاب تمام این مشکلات در کار و بهره‌وری و نشاط کاری نمایان خواهد گردید که قطعاً آسیب‌های جدی و جبران‌ناپذیری برای وزارت نفت خواهد داشت که شاید قابل‌مقایسه با بار مالی ساماندهی این نیروها نباشد.
با توجه به اینکه هم‌اکنون طرح ساماندهی و امنیت شغلی ما پرسنل قرارداد مدت موقت نفت توسط تعدادی از نمایندگان تهیه و تحویل هیئت‌رئیسه محترم مجلس گردیده است، خواهش ما از شما نمایندگان محترم توجه ویژه به این نیروها و حمایت همه‌جانبه از طرح مذکور می‌باشد.
همیشه این جوانان پرشور، متخصص و خانواده‌شان قدردان زحمات شما هستند و به نیکی از شما یاد خواهند کرد.
با سپاس فراوان
از طرف سی‌وهشت هزار نفر نیروهای قرارداد مدت موقت وزارت نفت»
در ادامه یکی از همکاران نویسنده به نام امیر چمنی طی نگاشتن مطلبی در مورد کارگران کشور آورده است: کارگران در حالِ مرگ‌اند. کسب‌وکارشان «تهیدستی»، «بی حقوقی»، «اخراج»، «تحقیر»، «بیگاری»، «ناایمن بودن» و «مرگ» است.
نه «امنیت» مالی و شغلی دارند، نه امنیت جانی! کارگران، مردمانِ بی فردا و بی آرزوی این دیارند. همان «بدن‌های مازاد» ی که برای گرداندن چرخ‌دنده‌های سیستم سرمایه‌داری به‌صورت لشکری بی‌شمار و کم‌بها به‌سان برده باید قربانی شوند.
تیتر مرگ‌های «یک هفته‌ی اخیر» کارگران را ببینید:
** مرگ کارگر شهرداری چغادک در استان بوشهر به علت گرما
**مرگ ۱ کارگر و مصدومیت ۵ کارگر دیگر در حادثه‌ی آتش‌سوزی کارخانه‌ی کارتن‌سازی در منطقه‌ی خاوران
** مرگ ۱ کارگر جوان بر اثر ریزش محتویات یک چاه در یک مرکز بازپروری
** مرگ راننده‌ی خودرو سنگین در برخورد با کابل برق فشارقوی در بوکان
** مرگ ۴ کارگرِ چاه‌کن در تهران در اثر سقوط و خفگی (۱۶ تیر)
** مرگ کارگر ۵۱ ساله‌ی پروژه‌ی طرح اگو مشهد بر اثر برق‌گرفتگی (۱۹ تیر)
** مرگ ۳ کارگر ۲۳، ۳۹ و ۴۰ ساله‌ی کارخانه‌ی بشارت تبریز، در اثر گازگرفتگی (۲۱ تیر)
امیدواریم بعد از این همه طول و تفسیر مسئولان کشور از جمله دولتمردان، نمایندگان مجلس، استانداران و فرمانداران به داد قشر کارگر جامعه ایران برسند. که به نظر می‌رسد تاکنون صدای آن‌ها را هیچ جنبنده‌ای نشنیده است.
انتهای پیام/ج
در ادامه یکی از همکاران نویسنده به نام امیر چمنی طی نگاشتن مطلبی در مورد کارگران کشور آورده است: کارگران در حالِ مرگ‌اند. کسب‌وکارشان «تهیدستی»، «بی حقوقی»، «اخراج»، «تحقیر»، «بیگاری»، «ناایمن بودن» و «مرگ» است.
نه «امنیت» مالی و شغلی دارند، نه امنیت جانی! کارگران، مردمانِ بی فردا و بی آرزوی این دیارند. همان «بدن‌های مازاد» ی که برای گرداندن چرخ‌دنده‌های سیستم سرمایه‌داری به‌صورت لشکری بی‌شمار و کم‌بها به‌سان برده باید قربانی شوند.
تیتر مرگ‌های «یک هفته‌ی اخیر» کارگران را ببینید:
** مرگ کارگر شهرداری چغادک در استان بوشهر به علت گرما
**مرگ ۱ کارگر و مصدومیت ۵ کارگر دیگر در حادثه‌ی آتش‌سوزی کارخانه‌ی کارتن‌سازی در منطقه‌ی خاوران
** مرگ ۱ کارگر جوان بر اثر ریزش محتویات یک چاه در یک مرکز بازپروری
** مرگ راننده‌ی خودرو سنگین در برخورد با کابل برق فشارقوی در بوکان
** مرگ ۴ کارگرِ چاه‌کن در تهران در اثر سقوط و خفگی (۱۶ تیر)
** مرگ کارگر ۵۱ ساله‌ی پروژه‌ی طرح اگو مشهد بر اثر برق‌گرفتگی (۱۹ تیر)
** مرگ ۳ کارگر ۲۳، ۳۹ و ۴۰ ساله‌ی کارخانه‌ی بشارت تبریز، در اثر گازگرفتگی (۲۱ تیر)
امیدواریم بعد از این همه طول و تفسیر مسئولان کشور از جمله دولتمردان، نمایندگان مجلس، استانداران و فرمانداران به داد قشر کارگر جامعه ایران برسند. که به نظر می‌رسد تاکنون صدای آن‌ها را هیچ جنبنده‌ای نشنیده است.
انتهای پیام/ج
