چرا زنان باید در مقدرات اساسی مملکت دخالت می‌کردند؟

به گزارش پایگاه خبری صدای جویا از تهران، آذر منصوری فعال سیاسی اصلاح‌طلب و دبیرکل حزب اتحاد ملت ایران اسلامی طی یادداشتی با عنوان «چرا زنان باید در مقدرات اساسی مملکت دخالت می‌کردند؟» آورده است؛

از تأکیدات صریح بنیان‌گذار جمهوری اسلامی این بود که: «زنان باید شجاع باشند و در مقدرات اساسی مملکت دخالت داشته باشند.» روح‌الله خمینی را می‌توان یکی از مجتهدان مترقی دانست که به اقتضائات زمان و مکان توجه دقیق داشت.

سیر تغییر نگاه او به حق انتخاب‌کردن و انتخاب‌شدن زنان و ضرورت حضور زنان در عرصه عمومی در فضای پس از انقلاب مردمی ۵۸ حاکی از همین نگاه مترقیانه است. این تأکید او در کنار رفتارهایی از جمله همراه‌کردن زنده یاد مرضیه دباغ با هیئتی که برای دیدار با گورباچف رفت، (هیات سه نفره) حاکی از همین نگاه به جایگاه سیاسی و اجتماعی زنان ایران است.

اما آنها که گفتمان نوفل‌لوشاتو را در تقابل به اجزاء فقه سنتی می‌دانستند از همان ابتدای انقلاب دست‌ها را بالا زدند و نه‌تنها حضور زنان در مقدرات عینیت نیافت، بلکه به‌رغم تأکید و تصریح قانون اساسی و به‌رغم رشد زنان در عرصه‌هایی مانند آموزش عالی، ورزش، هنر، نویسندگی و نشر و جامعه مدنی، مانع اقداماتی شدند که می‌توانست زمینه حضور زنان در مقدرات اساسی مملکت را فراهم کند.

حضوری که از ضرورت‌های اصلی و‌جدی پیشرفت و توسعه همه‌جانبه کشور است. مخالفان این دیدگاه نه‌تنها اجازه ندادند زنان ایران در مقدرات اساسی مملکت دخالت کنند، بلکه با اصرار باعث گنجاندن تبصره‌ای ذیل قانون مجازات اسلامی شدند که به‌موجب آن زنانی که حجاب شرعی را رعایت نکنند، مستوجب مجازات می‌شوند.

درحالی‌که خود واژه حجاب محدود به پوشش بدن نبوده و نیست و به مجموعه عوامل و رفتارهایی بر می‌گردد که باید از جامعه هدف (زنان) محافظت کند. با این توصیف اگر قرار بر حمایت و حفاظت از زنان بود، باید قوانینی تصویب می‌شد که به مجموعه تبعیض‌های موجود علیه زنان خاتمه داده شود و اگر این اتفاق افتاده بود، به طور قطع رتبه شکاف جنسیتی ایران بین پنج کشور آخر دنیا قرار نمی‌گرفت.

طبعاً بدون آباد کردن مزرعه دنیای زنان ایران، آخرت آنها هم آباد نخواهد شد. زنان ایران در طول این ۴۴ سال در هیچ‌یک از مقدرات اساسی و مهم کشور حضور نداشته‌اند.

تنها وزیر زن ایران خانم دستجردی بود که به ناموجه ترین شکل ممکن از کار برکنار شد. زنان نه‌تنها در مجمع تشخیص مصلحت و شورای نگهبان حضور ندارند، بلکه در ۱۳ انتخابات ریاست‌جمهوری که پست سر گذاشته‌ایم، تا کنون حتی یک زن به‌عنوان رجل سیاسی امکان حضور در رقابت‌های انتخاباتی را نداشته است.  یقین دارم اگر این توصیه امام مبنای رویکردها و رفتارها و سیاست‌گذاری کشور قرار گرفته بود و با این رتبه جنسیتی مواجه نبودیم، هیچگاه موضوع پوشش زنان ایران به یک مناقشه تبدیل نمی‌شد.

چرا که وقتی نظام برآمده از انقلاب ۵۷ به زنان فرصت‌های برابر می‌داد و خاصه حضور آنها در مقدرات اساسی کشور یک ضرورت قلمداد می‌شد، موضوع پوشش اجباری زنان نیز فیصله پیدا می‌کرد.

تنها راه فیصله بخش این مناقشه در شرایط امروز ایران نیز تلاش جدی برای خاتمه‌دادن به تبعیض‌های موجود علیه زنان ایران است و باز در همین راستا معتقدم با تداوم این شکاف جنسیتی اصرار بر هر گونه رفتار و رویکرد جرم انگارانه نسبت به پوشش نتیجه‌ای جز مقاومت بیشتر و شکاف بیشتر حاکمیت - ملت به دنبال نخواهد داشت.