سیزده بدر؛ حسن ختامی دلپذیر بر جشن‌ها و آیین‌های نوروزی

به گزارش پایگاه خبری اصفهان سبز ، سیزده بدر سیزدهمین روز فروردین ماه و از جشن های نوروزی وبالواقع حسن ختام جشن نوروز به حساب می آید و گفته می شود، که دارای سابقه ای دست کم چهار هزار ساله است.شیوه های برگزاری سیزده بدر و همچنین مراسم و آداب سیزده بدر بسیار متفاوت و گسترده می باشد.

تنوع و گوناگونی شیوه های برگزاری یک آیین، و دامنه ی گسترش فراخ تر یک باور در میان مردمان، بر پایه ی قواعد مردم شناسی و فرهنگ عامه، نشان دهنده ی دیرینگی زیاد آن است.

انسان باستانی گمان می برد که عمر جهان ۱۲ هزار سال است و در پايان دوازده هزار سال دوره جهان بسته می شود و انسان هايی که در جهان هستی، وظيفه آنها جنگ در برابر اهريمن است، بر اهريمن پيروزی نهايی می يابند. با از میان رفتن آخرين نيروی اهريمن جنگ اورمزد بر ضد اهريمن با پيروزی پايان می يابد.

جشن های دوازده روزه آغاز سال نيز با اين سال دوازده ماهه و دوره دوازده هزار ساله عمر جهان مربوط است. انسان آنچه را در اين دوازده روز پيش می آمد، سرنوشت سال خود می انگاشت. « از پيش از نوروز انواع دانه ها را می کاشتند و هردانه ای که در طی اين دوازده روز بهتر رشد می کرد، آن دانه را برای کاشت آن سال به کار می بردند و گمان داشتند اگر روزهای نوروزی به اندوه بگذرد، همه سال به اندوه خواهد گذشت.

سيزدهم فروردين که بر اساس نام گذاری روزها در ايران قديم به روز « تير » موسوم بود، به ايزد باران تعلق داشت. در آئين و در باور مردم پيش از زرتشت، اين ايزد همواره با ديو خشکسالی در مبارزه است. اگر پيروز شود باران می بارد و چشمه ها می جوشد و رود ها جاری می شود.

سیزدهمین روز سال جدید را می‌توان روز رهایی انسان از جهان مادی و روز بازگشت به جهان مینو دانست. به همین خاطر است که مردم ۱۲ روز اولیه سال را نمادی از عمر دوازده هزار ساله‌ جهان در نظر می‌گیرند و در روز سیزده فرودین به نشانه‌ رهایی از جهان مادی مردم سبزه سفره نوروزشان را به آب‌های روان می‌سپارند و آرزو می‌کنند که سالی پربرکت داشته باشند.

آب پاشی و آب بازی بخشی از این آیین هاست که ریشه در باورها و فرهنگ اساطیری دارند. از جمله شادی کردن و خندیدن به معنی فروریختن اندیشه های پلید و تیره، روبوسی نماد آشتی، به آب سپردن سبزه ی سفره ی نوروزی نشانه ی هدیه دادن به ایزد آب «آناهیتا» و گره زدن سبزه برای شاهد قرار دادن مادر طبیعت در پیوند میان زن و مرد« مَشیه» و «مَشیانه» و نیز برآورده شدن آرزوها ، ایجاد مسابقه های اسب دوانی که یادآور کشمکش ایزد باران و دیو خشک سالی است.

جشن بزرگ نوروز یک پایان خوش لازم دارد تا همه چیزش کامل باشد؛ به همین دلیل در آخرین روز از این جشن مردم به دره و دشت ( دامان طبیعت ) می‌روند تا سنت سیزده به در را به جای آورند و بهترین خاطره را از روز پایانی نوروز برای خود بسازند.

می‌توان نتیجه گرفت، امور موجود در ذهن نیاکان ما جنبه اساطیری و رمزی به خود می‌گرفته و در رفتارهای بیرونی بازتاب پیدا می‌کرده است . باورهایی زیبا که همچنان در میان مردمان ما رایج و جاری است.
امیدواریم با نیرو و انرژی ایی که از نوروز و طبیعت برگرفته ایم ، به استقبال سال نو و مسائل آن برویم .